Opgesloten op begraafplaats

Ik loop langs de muur en voel lichtelijke paniek, en nu?......

Een half uur eerder:

De zon is achter mijn home-exchange woning verdwenen. Op het terras wordt het nu wel een beetje frisjes. Ik besluit voor het eten nog even te wandelen. Dan pik ik nog mooi wat zon op. Ik verwissel mijn korte broek voor een spijkerbroek, schiet een trui aan en op het laatste moment pak ik mijn mobiel. Aan het eind van de straat is een begraafplaats. De ijzeren deur staat open en ik wandel langs de dikke hoge muren naar binnen. Wauw.

In Buenos Aires ben ik op een grote begraafplaats geweest, maar dit doet er niet aan onder. Ik struin wat rond. Kijk naar namen en data. Bijzonder dat er nog graven staan van mensen die overleden zijn eind 1800 en begin 1900. Ik zie familiegraven met mensen die 90, 97 en jawel 100 zijn geworden. Ben benieuwd wat hun geheim was.

Wat mij opvalt is dat de meeste graven vol staan met porseleinen bloemen en lijsten met teksten. Niet een of twee, nee het hele graf vol. Blijkbaar is dat hier een gewoonte. Wij geven boeketten tijdens de begrafenis, maar die verwelken. De Fransen geven iets blijvends. Ik vind het een vrolijk gezicht op een 'donkere plek'.

Opeens bekruipt mij een 'unheimisch' gevoel. Wat nou als iemand de deur dicht doet. Toch geef ik niet direct gehoor aan mijn gevoel en bekijk een gedeelte vol met oorlogsgraven. Maar het nare gevoel begint te knagen en zo ineens krijg ik haast om weg te gaan. Gelukkig hoor ik nog werkmannen verderop. Ik loop naar waar ik dacht te zijn binnengekomen. Ik stuit op de muur en kan eerst de bewuste deur niet vinden en ik pak Google Maps erbij en toets het adres in van mijn verblijf. Ik loop zoals mij wordt verteld en.....ik vind een dichte deur. Er hangt een bordje op dat als deze deur dicht is, je naar uitgang twee moet. Gelukkig. Dan kom ik er nog uit. Nu is het een heel groot terrein en het duurt even voor ik de volgende uitgang vind. Ik duw tegen het hekwerk...ook dicht. Er staat geen cijfer bij deze uitgang. Wel dat als deze dicht is, ik naar uitgang twee moet. Ik houd de moed erin, met een vervelend onderbuik gevoel, dat wel. Steeds sneller lopend vervolg ik mijn weg. Ik loop langs de werkbusjes waar ik net nog mannen hoorde, daar is niemand meer. Oeps, niemand hier, alleen ik met duizenden lijken. Ik kom bij het volgende hek, het lijkt de hoofdingang, ook dicht! Nu begin ik toch wel lichtelijk wat paniek te voelen. Er hing een telefoonnummer op de deur waar ik binnen ben gekomen. Maar ja, na anderhalve week Franse les, denk ik niet dat ik zo ver kom, dat ik kan uitleggen in wat voor situatie ik mij bevind. Wat nu, overnachten hier lokt mij ook niet Dat krijg je er nu van denk ik bij mijzelf. 'Je praat toch zo graag met doden. Dit is je kans.' Van dit binnenpretje krijg ik weer moed en denk dat het heus wel goed komt.

Gelukkig heb ik met mijn kinderen jaren geleden de serie Prison Break helemaal uitgekeken op tv. Dus ik weet hoe het moet. Ik zie afvalcontainers staan, ik klim erop en zie een heel smal stukje dak van de muur. Er zitten dakpannen op. Het is niet breed. Ik hijs mijzelf omhoog en kan net op de rand blijven zitten. Aan de andere kant staan bedrijfsauto's - soort gemeente busjes lijken het - op een afgesloten terrein, dus daar kom ik ook niet verder. Ik schuif voorzichtig verder tot ik bij de straat ben. De vrijheid is nabij, maar wat nu. Springen durf ik niet zo goed. Als ik zo naar beneden kijk, zit ik best hoog. Oh jee.

Er komt een man aanlopen en ik roep om hulp. In het Engels en in een beetje Frans vertel ik hem dat ik ben opgesloten op de begraafplaats en of hij mij wil helpen van de muur af te komen. Eerst probeert hij nog te zeggen dat er vast wel een hek open is. Ik trap er niet in en zet mijn aller-zieligste paniekhoofd op. De man gaat overstag. Ik laat mij achterstevoren naar beneden zakken en hij pakt mijn voeten beet. Zo kom ik veilig op de grond. Godzijdank. Ik loop met de man richting huis. Zo oefen ik nog even wat Frans. Onderweg rammelt de beste man aan alle hekken, ja toch op slot. De man komt tot de conclusie dat de begraafplaats om dix-huit heure (18 uur) sluit, ja daar was ik al achter. Ik begrijp overigens niet dat de werkmannen die mij zagen lopen mij niet even gewaarschuwd hebben dat ze de boel op slot gingen gooien, maar dat terzijde. De man en ik lopen verder en kletsen wat. Hij komt oorspronkelijk uit Portugal zegt hij en vraagt of ik Spaans spreek. Nou van mijn hele avontuur begrijp ik hier het minst van.......