Het gras bij de buren is altijd groener, schiet door mijn hoofd als ik iets verder voorover buig. Telkens als ik wel vind dat het genoeg is, ga ik toch weer door. Er is er weer eentje die mij toelacht en ik kan er niet mee stoppen. Ik ben aan het bramen plukken. Daarvoor hoef ik eigenlijk mijn tuin niet uit. Maar ja, iets verderop bij het zonnebloemveld hangen van die grote dikke, glimmende, overheerlijke bramen. Ik heb mijn bakje al zo goed als vol. Toch rek ik mij helemaal uit om toch die achterste grootste nog toe te voegen aan mijn verzameling. Nu stop ik. Of nee, nog eentje dan. Daar hangt er nog een die er heerlijk uitziet. Thuisgekomen vul ik twee zakjes en die leg ik in de vriezer. Wie wat bewaart die heeft wat. De rest doe ik straks in de yoghurt. Iedere avond eet ik mijn soya-yoghurt met vers fruit. Een verlaat toetje zeg maar. Bij mij helpt dat tegen snoepen. Ik eet graag wat ’s avonds en dat is dit beter dan een stuk chocolade of een halve zak chips.
De bramen zijn niet het enige verse voedsel wat ik pluk en direct eet. Voor het eerst in mijn leven heb ik een eigen groentetuin. Die was eind mei klaar en op de zakjes met zaden stond dat ik in maart moest beginnen met zaaien. Aangezien de zomer hier lang is, besloot ik bij wijze van proef toch wat te zaaien en kijken wat het zou worden. Uit een paar zakjes strooide ik nog niet eens de helft in de Franse kleigrond. Nou en of het wat is geworden. Ik heb een loei-grote courgetteplant en ik pluk mij een ongeluk. In de vriezer heb ik al voor maanden courgette. De tomatenplant groeide als kool en de eerste rode tomaten heb ik vandaag geplukt. Ik vrees dat ik maar vast een recept voor tomatensaus moet opzoeken en een grotere vriezer moet kopen. Want de struik hangt barstensvol met groene ballen, die straks allemaal rode tomaten worden. En dan kunnen over niet lange tijd ook nog de wortels uit de grond. Help! Heel enthousiast had ik dille, koriander en basilicum gezaaid. Nou daar kan ik wel een heel jaar gerechten van kruiden. Of ik de kruiden op een of andere manier kan bewaren of de plant kan laten staan in de wintermaanden, weet ik nog niet. Daar moet ik mij nog in verdiepen.
Als ik in mijn groentetuintje scharrel gaan mijn gedachten vaak naar vroeger. Bij ons thuis hadden wij een enorm grote groentetuin. De aardappelen, sla, boontjes, bietjes enz stonden heerlijk in de zon en ons kleine stukje gazon lag in de schaduw van het huis. Wat heb ik daar als puber toch vaak over gemopperd. Ik wilde ook zonnebaden net als al die groenten. Mijn vader was degene die de groentetuin deed, mijn moeder was van de afdeling groenten wassen, blancheren en invriezen. Wij dochters moesten pa altijd helpen met aardappels poten. Toen ik oud genoeg was om te helpen, bleek ik een slechte hulp. Ik geloof dat het iets was met de loten niet in de grond stoppen maar omhoog laten steken en ik werd in huis gestuurd. De beste straf ooit, ik vond het niks dat gedoe met die aardappelen. Aardbeien plukken wilde ik dan weer wel graag doen. Met een volle buik en een halflege bak ging ik dan als de onschuld zelve weer naar binnen. Als de bonen waren geplukt was het vaste prik dat wij moesten helpen bonen snijden. De een stak dan de bonen in het snijmolentje en de ander moest draaien. Iedere keer waarschuwde ma dat wij de vingers niet in de gaten moesten steken tegelijk met de bonen. Dat ging goed, ik heb ze alle tien nog.
Mijn herinneringen waren vooral dat een groentetuin veel werk is. Ma mopperde geregeld over al het werk om de groenten vanuit te tuin in de vriezer te krijgen. En wij aten vaak achter elkaar dezelfde groente. Want als de sla eetbaar was, moest het op. Als de sla te laat uit de tuin ging, riep ma dat de sla was 'doorgeschoten'. Dan was het geloof ik niet meer eetbaar en dat was zonde. Dat gedoe heeft mij zo’n dertig jaar lang weerhouden om zelf een groentetuin bij huis te nemen. En wat blijkt nu … ik vind het leuk. Zo bijzonder om te zien hoe groot een courgette kan worden in een paar dagen. En heel apart dat een tomaat ’s ochtends nog groen is en ’s avonds oranje. Nooit geweten dat koriander zulke leuke witte bloempjes krijgt. Zal ik dan toch nog ergens de groentetuin-genen van mijn vader hebben. Wie had dat gedacht. Ik tenminste niet. Dit laatste bedenk ik mij als ik met mijn vers gesneden sla naar binnen loop. Nou pap, eindelijk begrijp ik je enthousiasme. Niets fijner dat wroeten in de aarde en elke keer weer verwonderd zijn over het resultaat. Volgend jaar staat er een grotere vriezer in de schuur en dan heb ik een tuin met nog meer vers voedsel. Ik verheug mij er nu al op.
Reactie plaatsen
Reacties
Heerlijk hè bezig zijn in de moestuin. Wij, mijn man Paul en ik, wonen nu 18 jaar in het buitengebied van Luttelgeest. In een landarbeiderswoning naast een boerderij. Daarvoor woonden wij in Almere en had Paul op een tuinencomplex een moestuin. Daar ging hij elke dag naartoe.
Hier hoefde hij niet meer de deur uit. De grote lap tuin werd in 2en verdeeld: hij de moestuin en ik de bloementuin. We hielpen elkaar ook wel maar ieder deed grotendeels het werk in 'eigen' tuin.
Sinds vorig jaar verloor Paul zijn interesse in de moestuin en van de winter liet hij steeds vaker weten er geen zin meer in te hebben. Aangezien ik, sinds ik 55 kg door een maagverkleining minder weeg, veel meer energie heb; besloot ik de sprong in de moestuin te wagen. Paul helpt nog wel met het grove zwaardere werk: frezen, bemesten en weer frezen, gras maaien (hele tuin) en heggen snoeien.
In het begin gelijk gezegd dat ik het wel op mijn manier, met mijn ideeën zou doen. Geen grote velden vol aardappelen, boerenkool, bonen,uien, knoflook, prei courgettes, rode biet en sla, waarmee je altijd moest 'leuren' na het oogsten, want waar laat je alles na het oogsten. De familie en vrienden hadden daar ook niet altijd zin in.
De groenten en aardappels en kruiden zijn in mindere mate aanwezig dan voorheen en tussen alles door staan ook veel eenjarige, zelfgezaaide bloemen. Dat is goed voor de bijen en de vlinders en de lieve heersbeestjes en allerlei andere insecten, dus ook voor de vogels.
Het is genieten in de tuin, ik haal daar mijn ontspanning uit! Ik geniet om met mijn handen in en op de grond bezig zijn. Van het hele traject vanaf alle voorbereidingen naar zaaien, oogsten/plukken van groenten en bloemen, lege grond nogmaals inzaaien met groente die nog kan, of bodemverbeteraars: heerlijk gewoon.
En het gaat niet allemaal gelijk goed hoor, maar een mens is nooit te oud om te leren nietwaar? Volgend jaar moet blijken of ik dat begrepen heb.
Dus ja Rina, ik snap jouw enthousiasme voor de moestuin helemaal. Blijf genieten!